Achter haar, twee aan twee, volgen de blokfluiten. Zij spelen afwisselend de twee liedjes die zij uit hun hoofd kennen. Min of meer in de maat. Min of meer zuiver. Na de blokfluiten komen de violen. Zij spelen dezelfde melodieën mee, zo goed ze kunnen. Na de violen komt de ritmesectie van emmers.
De droge lucht van de woestijn heeft de snaren ontstemd. Van veel strijkstokken is niet meer over dan een enkele paardenhaar. Maar de kinderen spelen door. Wie zere armen krijgt kan even rusten. Ze zijn met genoeg.
Zo trekt het legertje door het land, dwars door linies en controleposten, langs loopgraven en commandocentra. Het is niet om aan te horen. Wie zijn oren niet bedekt, wordt gek. Wie te dichtbij komt zakt van ellende door de knieën. Vingers worden te slap om nog trekkers over te halen en de hoge frequenties van de blokfluiten verstoren de radarsystemen. Waar het orkest langskomt vluchten de mensen hun huizen in. Behalve de kinderen, die sluiten zich aan. Met emmers, pannen en de instrumenten die vergeten in de kast lagen sinds het schieten begon.
"Stop! In godsnaam, stop!" Roepen de mensen. Ze overstemmen het orkest maar net.
"Jullie eerst!" Roept het meisje met de vlaggenstok en ze verhoogt het tempo. Het dreunen trilt de aarde los. Auto's en tanks zakken er in weg. De wind grijpt de valse noten en neemt ze mee de grenzen over.
"Houd op! Alsjeblieft houd op!" Gillen de buren.
"Jullie eerst!" Roept het meisje met de vlaggenstok en ze tilt haar knieën hoger op.
De partijen gaan om tafel. Het Guinness Book noteert een nieuw record. De snelste vredesbesprekingen ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten