13b. De laatste lessen deel 2

In de pauze helpt Abdullah met het vertalen van het welkomstwoord en een kort tekstje dat ik gisteravond heb geschreven. We mogen de tekst uitwerken op de computer van de directeur, de enige computer die ik in heel de school gezien heb. Ik vraag Abdullah of de tekst aansluit bij de Arabische/Jordaanse/Syrische manier van spreken. "Yes, but I have edited it a little bit, to make it better." Denkt hij dat de jongens zich er in kunnen vinden? Ja, zegt Abdullah, hij denkt van wel.


Dan is het tijd voor de tweede les. Gisteravond hebben we met de drie teams van de jongensschool het concertprogramma besproken. Aan de hand van wat we in de workshops hebben gedaan, is door Merlijn een volgorde bedacht. Tot na middernacht werken Michiel en ik vervolgens aan het nieuwe lesprogramma dat de jongens moet gaan voorbereiden op het slotconcert. Met name onze oudste groep moet nog een hoop nieuwe dingen leren. Woensdag bleek dat ze te weinig uitdaging kregen om ze bij de les te houden.


Dat verandert nu we aan het begin van de les nog eens vermelden dat we vanmiddag gaan optreden. Het oefenen van de opkomst gaat al met een stuk meer aandacht. Drie jongens zitten aan de kant en laten zich niet overhalen om erbij te komen, maar de anderen doen serieus mee. Als zes jongens de tekst krijgen om op te lezen, gaan de ruggen nog wat rechter. Zo goed als vlekkeloos en zonder gène lezen ze de teksten op. Nee, zegt Abdellah, je moet het meer zingen. Hij doet het voor. Hij oefent met ze op de uitspraak. Ondertussen repeteert Michiel met zijn drummer. Dan voegen we de zinnen toe aan het 'Isma' lied. Straks tijdens het concert moeten jullie het zonder mij doen, waarschuw ik. Dan willen ze het nog een keer oefenen, zonder mij, geven ze aan. Ook het welkomstwoord, dat ik met Amar en Tharek oefen op de gang, gaat soepel. 'Gentlemen' is een lastig woord, maar Amar oefent tot het lukt. Ik ben inmiddels enkele centimeters langer gegroeid van trots. Kom maar op met dat concert.