Op een geïmproviseerd podiumpje van vier koffietafeltjes bijeengehouden door wat tape, staan twee Syrische kinderen. Dwars door het rumoer lezen zij het welkomstwoord voor dat ze een uurtje geleden in handen kregen. Rechts van hen staat een uitgelaten publiek van vijftig Syrische, gevluchte kinderen. Aan de andere kant staan de Syrische artiesten klaar.
Graag zou ik gedetailleerd verslag doen van de concerten die gisteren plaatsvonden. Want ja, jullie hebben wat gemist. Een freeze-blokfluit-sequentie waar het nationaal ballet een puntje aan kan zuigen. Een lied van Jeroen ondersteboven gezongen. Een interactieve klapsessie die publiek en artiesten verbindt. En dan natuurlijk 'onze' bikkels die stampend opkomen, met onder één voet een lege fles. "KRAK KRAK PaTaTa!" klinkt het, afgewisseld met een rust waarin Merlijn en Michiel soleren.
 |
| Foto: Maher Al Sabbagh. |
 |
| Foto: Elske Riemersma. |
Dit alles in een gang van 30 bij 4 meter, omdat het schoolplein op het laatste moment toch niet een handige locatie bleek, aldus het ministerie van onderwijs. Buiten op het plein staan Jordaanse kinderen te wachten. Eigenlijk zijn zij 's middags vrij. Er zouden er maar een handjevol de moeite nemen om 's middags weer naar school te komen, voorspelden de leerkrachten. Maar ze zijn er, met gel in hun haren en een schoon overhemd aan, klaar om op te treden.
Zoveel kinderen in één gang vindt men onverantwoord. Dus komt er een tweede optreden voor de Jordaanse kinderen. Alleen worden onze sterren in het publieksvak gedirigeerd. Met moeite halen we de kleintjes uit het publiek en brengen ze backstage waar de Syrische jongens wachten. Een beetje geïntimideerd kijken de kleintjes naar de grote pubers. Deze kinderen hebben elkaar waarschijnlijk nog nooit ontmoet door het gescheiden lessysteem. Buiten hun reis naar de school mogen de Syrische jongens het kamp niet uit. Ik leg uit dat ze het volgende optreden samen moeten doen en dus maar even kennis moeten maken, zodat ze elkaar kunnen helpen.
 |
| Foto: Elske Riemersma. |
Als het tweede concert net is begonnen, komt het nieuws dat beneden de bussen naar het vluchtelingenkamp klaar staat. Als de kinderen niet nu komen, vertrekt de bus zonder hen, dreigt de boodschapper. Met pijn in ons hart zien we de jongens de fles van hun voet halen en naar beneden gaan. De Jordaanse kinderen kijken beteuterd. Met viool, gitaar, stem en handen improviseren we alsnog een feestje.
Want improviseren, dat kunnen we inmiddels allemaal.
 |
| Foto: Maher Al Sabbagh. |
Zonder twijfel was dit het meest bijzondere optreden van 2013 tot nu toe. En dan heb ik het nog niet eens over de middag op de meisjesschool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten